Lowlandsliefde

Popfestival Lowlands viert volgend jaar zijn vijfentwintigjarig bestaan. Vier stellen die elkaar voor het eerst op Lowlands hebben ontmoet, kijken terug op ‘hun’ festival. “We deden aan luchttafeltennissen.” “Stem jij rechts van het midden? Dan val je af!”

De afgelopen vijfentwintig jaar hebben honderdduizenden (oudere) jongeren het festivalterrein van Lowlands bevolkt. Zoveel mensen op een relatief beperkte ruimte, dat schept een band! Dat er vele vriendschappen zijn ontstaan ligt dan ook voor de hand.

Maar groeit er soms misschien meer dan vriendschap in de polder van Biddinghuizen? Wie heeft op Lowlands de liefde van zijn leven gevonden?

Een zoektocht op internet en social media levert onmiddellijk reacties op.

Luchttafeltennissen

Jasper bezoekt in 2013 Lowlands, zoals gebruikelijk met een stel vrienden. “Mijn tentje stond al opgezet op camping 3, het eerste biertje was open. Toen belde een andere vriend dat we toch echt naar camping 1 moesten komen, want daar stond hij met een grote groep. Dus zuchtend mijn tentje weer opgepakt. In die andere groep zat Lisanne… en dat klikte wel.” Wat hij nog weet van Lowlands 2013? “We zijn zeker naar Editors geweest, en de Jeugd van Tegenwoordig. En o ja, Lisanne en ik deden aan luchttafeltennissen.” Echte liefde is het nog niet tijdens het festival, maar de ‘klik’ is er wel. “Het was niet eens in me opgekomen om haar nummer te vragen tijdens Lowlands. Gelukkig werd ik snel daarna opgenomen in de app van haar vriendengroep. Toen hebben we al snel afgesproken. Eén van onze eerste dates was naar het bloemencorso in Zundert, waar Lisanne een aantal van mijn vrienden heeft leren kennen.”

Uiteindelijk heeft het nog twee maanden geduurd voor het ‘aan’ was. Inmiddels zijn ze ruim twee jaar samen. Jasper: “En we hebben net onze krabbels gezet voor een nieuw huis!”

Dat Jasper en Lisanne elkaar op Lowlands hebben ontmoet, maakt het festival niet extra bijzonder voor ze. “Als het programma van een ander festival beter is, dan kiezen we daarvoor.”

“Hij gleed uit en viel om.”

In 2000 zet Janneke, al jarenlang met een paar vriendinnen van de partij op Lowlands, haar tent op : camping 1, achterin, de vaste plek. De dames zijn ‘not amused’ als pal naast hen (“net iets te dichtbij”), een enorme canvas tent verrijst. Pas op zondagochtend, de slotdag van het festival, maakt ze kennis met de ‘buren’ van de grote tent. Eén van hen is Erik. “Onze vriendengroepen waren intussen flink uitgedund en we besloten om samen naar het festivalterrein te gaan.” Bij het optreden van Krezip steekt de romantiek tussen Janneke en Erik de kop op. Vervolgens naar Black Uhuru. “Ik moest dat per se zien van Erik… maar ik weet er niets meer van.” Het is Erik die er het eerst de brui aan geeft: hij is volledig uitgeput.  “Ik zie hem nog weglopen door de modder,” zegt Janneke. “Hij gleed uit en viel om, met zijn tas in de hand.”

Vlak voor het afscheid drukt Erik Janneke een vloeipapiertje met zijn telefoonnummer in haar hand.

Een week later spreken ze alweer af. Dan gaat het snel: binnen een half jaar wonen ze samen. En nu zijn ze de trotse ouders van drie kinderen. “We gaan nog steeds naar Lowlands, maar om en om : Erik het ene jaar, ik het andere. Tsja, in de zomervakantie kun je moeilijk ieder jaar de kinderen achterlaten!” Wel gaan ze jaarlijks samen naar een ander festival, dat buiten de vakantie valt.

Is Lowlands nog speciaal voor ze? “Jazeker. We hebben er samen een geschiedenis en het voelt toch vertrouwd: de locatie, de sfeer. Het heeft zeker iets extra’s ten opzichte van andere festivals.”

En volgend jaar, op de vijfentwintigste verjaardag van Lowlands… gaan ze samen.

De Lowlands-variant van salsadansen

“Toen Monique en ik elkaar tegenkwamen in de ‘24 uurs-tent’ waren we allebei al flink aangeschoten,” zegt Maarten uit Utrecht. Het bier kan alleen in halve literblikken worden besteld. Het is de donderdagavond voordat Lowlands 2012 zal losbarsten. De sfeer is euforisch vanwege het vooruitzicht van drie dagen feest in de polder. De drank neemt alle remmingen weg en al vrij snel staan Maarten en Monique te zoenen. “Daarna was het tijd voor salsadansen, of eigenlijk een soort ‘Lowlands-variant’ daarop,” zegt Monique. Ze maakt vervolgens indruk door Maartens kapotte teenslipper in één beweging te repareren.

Het is de enige keer dat ze elkaar treffen op het festival. Ze hebben namelijk geen telefoonnummers uitgewisseld… en ook elkaars namen niet. Ze moeten enkele bands beiden gezien hebben (“Zeker de Foo Fighters”), maar beleven ieder hun eigen Lowlands met hun vrienden.

Deze vrienden spelen een belangrijke rol in het vervolg van deze ‘love story’. Een vriend van Maarten en een vriendin van Monique hebben Facebook-contact en via hen krijgen ze elkaar weer in het vizier. Maarten neemt de eerste stap en er volgt een date. 

De rest is geschiedenis. Vier jaar later wonen ze samen in Utrecht en is dochter Pip al 1 jaar.

‘Lowlands 2012’ is de enige editie waar ze samen waren. Wel zijn ze regelmatig te vinden op andere festivals.

“Moet jij niet eens naar huis?”

In 2006 heb ikzelf mijn eerste, luidkeelse conversatie met Dineke in een bomvolle India-tent.

We kregen twee weken daarvoor contact via internet en bleken beiden tickets voor Lowlands te hebben. Aan het eind van de eerste festivaldag stuur ik haar een sms. “Waar ben jij?” Het antwoord luidt: “In de India, bij de pilaar!” Aangezien ik me eerst meld bij de ‘verkeerde’ pilaar duurt het even voordat we elkaar gevonden hebben. Begeleid door hippe Britpop wisselen we brullend onze favoriete bands en verdere festivalplannen uit. “GA JIJ MORGEN NOG NAAR INFADELS!?”….”JA, MAAR IK MOET OP TIJD WEER WEG VOOR DE RACONTEURS!!!”  Gedurende drie dagen sluipen we af en toe weg van onze vriendengroepen en praten urenlang, over steeds persoonlijker onderwerpen.

“Stem jij rechts van het midden? Dan val je af!” is het duidelijke commentaar van Dineke. Dat ik zelf in een bandje speel, werkt dan weer wel in mijn voordeel.

Echt romantisch wordt het nog niet, maar dat we elkaar vaker zullen zien, wordt wel duidelijk.

 “Moet jij niet eens naar huis?” vraag ik Dineke voorzichtig. Het is zondagavond rond 2 uur ’s nachts, al flink afgekoeld, en uren nadat Muse het festival heeft afgesloten. Ja, dat is misschien beter, beaamt ze. Zes uur later moet ze weer voor de klas staan… voor de eerste schooldag na de vakantie.

Een week later zien we elkaar weer, bij Radiohead in de Heineken Music Hall. En vanaf dat moment is het ‘aan’.

We waren beiden al ervaren Lowlandsgangers voordat we elkaar ontmoetten: Dineke was er zelfs al bij in 1994, bij de tweede editie. Sinds ‘ons’ jaar zijn we Lowlands blijven bezoeken, maar wel ieder met onze eigen vriendengroepen. Dit heeft te maken met volstrekt ander ‘gedrag’ per groep. In ‘Groep Dineke’ trekt ieder zijn eigen plan, maar komt men op gezette tijden wel samen om te eten en ervaringen uit te wisselen. ‘Groep Timo’ leeft met de minuut, en spontane ‘meeting points’ worden even spontaan weer vergeten.

Dineke en ik zorgen er wel voor dat we elkaar vaak tegenkomen tijdens het festival (drie hoeraatjes voor Whatsapp). En in 2011 heb ik, ter viering van ons lustrum, volledig illegaal een klein flesje rode wijn binnengesmokkeld. Het was bocht, maar wat een romantisch moment.

Proost… lang leve Lowlands!