Op de hoek Aquamarijnlaan–Julianaweg staat de laatst overgebleven buurtkroeg van Hoograven en Tolsteeg. Al meer dan veertig jaar staat eigenaar Joop van Maurik achter de tap van zijn Café Engelenburgh. Van buiten lijkt het nogal “gesloten”, maar hoe is het binnen? “Mensen komen hier omdat het gemoedelijk is.”
Witte gordijntjes voor de ramen belemmeren het zicht naar binnen. Nergens een naam te bekennen. Maar de Heineken-logo’s op de gevel verraden dat dit toch echt een kroeg is. Pas als je de deur van het café open duwt, geeft Café Engelenburgh zijn geheimen prijs. Een knusse bruine kroeg met voetbalrelikwieën, een oude piano (die nog steeds een keer gerestaureerd moet worden) en veel hout. Joop van Maurik, oud-voetbalprof van o.a. FC Utrecht, vertelt graag en gaat er eens goed voor zitten.
Cultheld
In de jaren ’60 en ’70 was Joop van Maurik een sterke, bonkige spits. Bij Velox voetbalde hij met Wim van Hanegem. Na Holland Sport en HVC belandde hij in 1973 bij FC Utrecht. Van Maurik scoorde regelmatig en groeide uit tot cultheld van het Utrechtse publiek. In 1979 zat zijn carrière erop. Al enkele jaren eerder had de toenmalige sponsor van FC Utrecht er bij Joop op aangedrongen om iets te zoeken voor na zijn voetballoopbaan.
Huiskamer
Eind jaren ‘70 kreeg Van Maurik, die inmiddels in de Rivierenwijk woonde, de kans om een kroeg over te nemen. Joop betrok de woning boven de kroeg. “De vorige eigenaars hadden de zaak anderhalf jaar gehad, daarvoor was het een kapsalon.” Het was hard werken, vanaf het begin. “Je had soms moeilijke gasten, die moest je eruit werken. Het waren tropenjaren, maar de kroeg is gaandeweg een soort verslaving geworden. Het is net een huiskamer, met een gemoedelijke sfeer. Daar komen mijn gasten ook voor.”
Grafisch Lyceum
Vroeger zat het Grafisch Lyceum tegenover het café. Zeker in de lunchpauze kon het druk zijn. “We stonden dan met zes man te bedienen, en dan was het nog aanpoten. Het was zo druk dat ze hun uitsmijter zelfs boven de sigarettenautomaat opaten.” ’s Avonds werd er gevolleybald in het gymzaaltje waar nu het flatgebouw “de Steenhouwer” staat. Daarna kwamen alle teams nog een drankje halen in het café.
Bus naar Oostenrijk
Niet alleen in de kroeg is het gezellig: Van Maurik organiseerde ook reisjes voor zijn stamgasten. “Met de bus naar Oostenrijk, als FC Utrecht in de UEFA Cup speelde. En soms een dagje op stap met de vaste klanten, naar Walibi, Barneveld, Dolfinarium. Op mijn kosten, want die mensen brachten het hele jaar de centen. Dan mocht ik ook wel eens wat terug doen.”
Geen biljart
Van Maurik weet wat hij wel, en zeker wat hij niet wil. “De biljartvereniging vroeg eens of ik een biljart wilde neerzetten. Maar als er dan wedstrijden zijn, moet iedereen zijn muil houden. Je zit hier in een kroeg om een babbeltje te maken.” Het biljart is er dan ook nooit gekomen. Ook de bridge-avonden waren geen lang leven beschoren, om dezelfde reden.
Buitenverlichting
Eigenlijk heeft het café altijd buitenverlichting gehad. Maar hij gaat niet meer zo vaak aan. “In de zomer is het tot zo laat licht dat het de moeite niet is. Maar vorig jaar zomer was het nog tot laat gezellig. Dus heb ik de buitenverlichting weer eens aangezet. Moest er wel een stop voor omzetten om het voor elkaar te krijgen. Maar vanuit de flat aan de overkant kreeg ik er nog een opmerking over.”
Gemoedelijk en gezellig
Op de vraag hoe lang Joop het nog wil volhouden blijft het een moment stil. “Daar lig ik ’s avonds wel eens over te prakkiseren. Ik ben drieënzeventig. Conny werkt vier dagen achter de bar en mijn vriendin helpt soms, maar het wordt steeds zwaarder. Ik hoop het tot mijn 75e vol te houden. Ik zit nog vaak met een groepje te kaarten… gezellig man, dat zou ik niet willen missen. Het zou mooi zijn als iemand het een keer wil overnemen, maar ik ben er nog niet helemaal aan toe. En het moet wel zo blijven zoals het nu is. Gemoedelijk, gezellig.”
No responses yet