In “As in tas” doet Jelle Brandt Corstius verslag van zijn fietstocht van Amsterdam naar Zuid-Frankrijk. Maar vooral geeft hij inzicht in de gecompliceerde relatie met zijn onlangs overleden vader, Hugo. Het levert ontroerende en vaak komische verhalen op.
Als zijn vader, een jaar voor zijn overlijden, op het Boekenbal de dansvloer betreedt en daar als een wilde zijn eigen dans begint, voelt Jelle Brandt Corstius, voor het eerst, trots in plaats van schaamte. Uit de vele anekdotes die volgen, begrijp je als lezer volledig waarom dit zo’n moeizaam proces is geweest.
Hugo Brandt Corstius, schrijver, columnist en taalwetenschapper, was een man die er plezier in had om zoveel mogelijk regels en omgangsvormen te overtreden en mensen te beledigen. Jelle kon slechts zwijgend, met rood hoofd, ondergaan dat zijn vader weer eens een serveerster schoffeerde : “Wat heeft zij een dikke kont !”. Bij rotondes ging hij niet driekwart rond, maar meteen linksaf, en hij fietste doodleuk over de vluchtstrook van de snelweg, want “het was de kortste route.”
Het boek wemelt van dit soort verhalen, en de schrijver probeert niet om zijn vader positiever af te schilderen dan hij was. Maar hij noemt ook de vele vakanties en fietstochten die ze samen maakten en kijkt absoluut niet met wrok terug op zijn jeugd. Het schept een beeld van de allesbehalve doorsnee-opvoeding die Jelle en zijn zusters hebben gehad (hun moeder overleed toen ze zeer jong waren). Terloops maakt hij duidelijk dat het doorzettingsvermogen, dat hem helpt om de soms helse fietsreis vol te houden, te danken is aan zijn opvoeding.
De snelle aftakeling van zijn dementerende vader, en de worsteling van de schrijver daarmee, wordt met gevoel en soms confronterend beschreven. Ontroerend is de laatste tekst die Hugo Brandt Corstius, vlak voor zijn dood, aan zijn zoon dicteerde. Het verhaaltje is duidelijk door een verward persoon bedacht en juist het contrast met zijn messcherpe geest van vroeger is schrijnend.
De humor en zelfspot waarmee Jelle Brandt Corstius zijn fietstocht beschrijft, geven het boek een luchtige toon en die vormt een perfecte tegenhanger voor de soms moeizame relatie met zijn vader.
De schrijver blikt met liefde terug en constateert dat hij nergens spijt van heeft : “Ik heb alles gezegd en ook alles gevraagd”.
Dit boek is een absolute aanrader.
No responses yet